Φιλική κουβέντα

-Κέλλυ!



-Οπα καλώς το παληκάρι! Κάθησε.



-Ναί, θα κάτσω για λίγο, ένα καφεδακι είναι ότι έπρεπε,τρέχω από το πρωί



-Καιρό έχω να σε δώ..



-Ελλειπα Αθήνα για δουλειές μωρέ,αρώστησε και μία θειά εκεί,και είχα τρεχάματα ώσπου να έρθει η ξαδέρφη από Γερμανία..καταλαβαίνεις..



-Καταλαβαίνω. Οι δουλειές καλά;



-Καλά να χτυπήσω ξύλο,τα επαγγελματικά καλά πάνε.



-Τα προσωπικά;



-Εκεί η βάρκα κάνει νερά,η εσωτερική μοναξιά κτυπάει κόκκινο όλο και πιό συχνά...



-Μα.. δεν ζεις μόνος σου.. ετσι δεν είναι..;



-Ε και;Το να μοιράζεσαι την καθημερινότητά σου με έναν άνθρωπο δεν σημαίνει ότι...

τέλος πάντων καταλαβαίνεις..



-Ναι νομίζω πως ναι..



Απέφυγα να ρωτήσω περισσότερα μιά και η αμηχανία του ήταν εμφανής.

τον άφησα να συνεχίσει..



-Διάβασα στο μπλογκ σου που έγραψες για την συνάντηση που είχα με την Χ..



-Ωχ! αν ήξερα πως θα το διάβαζες θα το "χτένιζα" καλύτερα το όλο θέμα -γελάκι-



-Γιατί καλέ; Καλά τα έγραψες,αλήθειες είπες..



-Να'σαι καλά..δηλαδή ισχύει ..ότι εμπόδισες τον εαυτό σου να την ερωτευτεί ..τότε..



-Ισχύει..ως ένα βαθμό ισχύει.. ισως θα το έλεγα ότι δε αφήνεις να εκδηλωθεί κάτι που αισθάνεσαι...τέλος πάντων η ουσία ίδια είναι....



Αντιλαμβανόμενος το ερωτηματικό μου βλέμμα συνέχισε..



-Κοίτα..είναι φορές που ένας άνθρωπος δεν συνειδητοποιεί πόσο σημαντικό είναι αυτό που ζει,τη στιγμή που το ζει. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει, αλλά συμβαίνει..δεν συμβαίνει;



-Ναι συμβαίνει όντως. Η συνειδητότητα όμως είναι κάτι που εξελίσεται δεν είναι;



-Είναι ευτυχώς, αλλά..βλέπεις είναι κάποια πράγματα..που να ..πως να το πω δεν είναι πάντα στο χέρι μας να συμβούν.



-Μμμ ναι ίσως.. σε τίνος το χέρι είναι άραγε;



-Δεν ξέρω βρε κορίτσι,δεν ξέρω, μακάρι να ήξερα..



-Ούτε κι'εγώ ξέρω..



-Επειτα μεγαλώνουμε κλεινόμαστε γινόμαστε δύσκολοι στις αλλαγές.. χάνεται ο ενθουσιασμός φοβόμαστε ίσως..



-Κάπως έτσι...δεν ξέρω αν κολλάει στη κουβέντα αλλά ξέρεις τι μούρχεται να πω;Κάτι που έλεγε ένας Ινδός σοφός που αγαπώ: Πως ένας νους που δεν αλάζει γνώμη είναι ένας νεκρός νους.



-Οντως σοφή κουβέντα,πόσο ζωντανοί είμαστε άραγε;



- Πόσο ε; Ποιός ξέρει....Ας αποδεχτούμε , ας έχουμε επίγνωση τους εαυτού μας ετσι όπως είναι, και ας μάθουμε να αφουγκραζόμαστε το διπλανό χωρίς να τον κρίνουμε.Είναι μιά καλή αρχή,για να ανοίξουν οι ψυχές μας δεν είναι;



-Αχ ..όμορφα τα λες...χάρηκα που μιλήσαμε..



-Κι'εγώ αλήθεια..



Είπαμε κι'άλλα απλά, καθημερινά ,της ζωής..



Είπαμε και να τα ξαναπούμε και επέστρεψε ο καθείς στην καθημερινότητα του...

Κάτι μου λέει πως τούτη τη κουβέντα ο φίλος θα την ξανασκεφτόταν ,τις στιγμές που η εσωτερική του μοναξιά χτυπάει κόκκινο όπως είπε...

Τον αισθάνθηκα ευάλωτο και τρωτό. Ανθρώπινο με δυό λόγια..δεν ήταν πιά καβάλα στο εγώ όπως άλλοτε..

Ας είναι καλά....