touching poem

The Final
by Shakti Kumar

A very strong volcano
enters this heart.
Each ache gets renewed;
Every pleasure gets naked

It happens again and again-
Different on the periphery;
But at the centre always the same,
and always leaving a question -mark behind.

I have tried to stop it
with arguments and logic
It always smiles with contempt,
and without answering carries on its own.

I have tried to flow with it
it leads to appalling disasters
and bring me back again
moving in inexhaustible grooves.

I have tried to escape from it.
Through sex,through scriptures,through drugs;
But wherever i reached i found it there
as omnipresent as death and Cod.

Ι have tried to fight with it
and it consumes volumes of time:
To stop just a particle of it
what to speak about the whole of the monster.

I have tried to ignore it;
Tramples upon me with heavier weight.
I have also called illusion.
But the blood it sucked remains reality.

I have invented a God that didn't save me;
But whispered gently in my ears,
" Until you are there,my friend,
you cannot eliminate your shadows including me. "


Ενα τόσο δυνατό ηφαίστειο
μέσα σε τούτη τη καρδιά.
Kάθε πόνος ανανεώνεται,
κάθε ευχαρίστηση απογυμνώνεται.

Συμβαίνει ξανά και ξανά-
Διαφορετικό στη περιφέρεια ,
αλλά πάντα ίδιο στο κέντρο,
και πάντα αφήνει μία ερώτηση σφραγίδα πίσω του.

Προσπάθησα να το σταματήσω
με λογική και επιχειρήματα.
Χαμογελά με περιφρόνηση,
και χωρίς να απαντά συνεχίζει το δρόμο του.

Προσπάθησα να κυλήσω μαζί του,
οδηγήθηκα σε άθλιες καταστροφές
και με έφερε πίσω ξανά περνώντας
μέσα από πτυχές ανεξάντλητες.

Προσπάθησα να δραπετεύσω από αυτό.
Μέσα απ'το sex,μέσα από γραφές,μέσα από ουσίες.

Αλλά όπου και να πήγα το βρήκα εκεί
πανταχού παρόν σαν το θάνατο και το Θεό.

Προσπάθησα να το αντιπαλέψω,

ξόδεψα όγκους χρόνου να σταματήσω

ένα τόσο δα μικρό του κομματάκι.

Τι να πω για το τέρας ολόκληρο.

Προσπάθησα να το αγνοήσω,
με ποδοπάτησε με περισσότερο βάρος.
Το ονόμασα και αυταπάτη επίσης.

Aλλά το αίμα που ρούφηξε παραμένει αληθινό


Επινόησα ένα Θεό που δεν με έσωσε,
αλλά ψυθίρισε ευγενικά στ'αυτιά μου:
"Οσο είσαι φίλε μου εκεί ,δεν μπορείς
να εξαφανίσεις τις σκιές σου,εμού
συμπεριλαμβανομένου”.