Monday, April 16, 2007

21 gr



Μεγάλωσες.
Καταλάγιαν οι πόθοι
τα πάθη,οι επιθυμίες.
Θέλω δεν σε φυλακίζουν πιά,
φόβοι δεν σ'αγριεύουν.
Μεγάλωσες.
Καθαρή κι'αδέσμευτη η ψυχή,
μοιάζει να ζει
μιάν απερίσπαστη κι'απόκοσμη νιότη.
Αλάφρυνες.

8 comments:

Despina said...

Γιατί να καταλαγιάζουν πόθοι και παθη;
Δε θά ΄πρεπε.Το φοβάμαι.

Καλή αρχή. Μου αρέσουν όσα γράφεις.

kelly alamanou said...

Καλώς την!Ευχαριστώ.
Γιατί;Μα την αλήθεια μου δεν ξέρω..
Μου συμβαίνει,το διαπιστώνω.
Εχει όμως μία παράξενη αίσθηση ελευθερίας όλο αυτό. Μην το φοβάσαι.

PD said...

Εγώ πάλι γιατί φοβάμαι ότι όσο μεγαλώνεις, αντί να ελαφραίνεις, βαραίνεις (από κάθε πλευρά)

Anonymous said...

δεν είναι και τόσο άσχημα να μεγαλώνεις... αρκεί να μην ξεμωραίνεσαι μεγαλόνωντας...
φιλάκια....

kelly alamanou said...

P.d.Μεγαλώνουν άραγε όλοι με τον ίδιο τρόπο;

kelly alamanou said...

έχει κάτι το αντιαισθητικό όντως αυτή η συγκεκριμμένη κατάσταση,spaigek.
Φιλιά και από μένα.

Markos said...

Καταλαγιάζουν;
Μήπως βρίσκουν άλλους τρόπους έκφρασης;
Και τι πειράζει άραγε το να "ξεμωραίνεσαι" ;
Θέλω να πω, πώς προσδιορίζεται αυτό;
Από την αντίληψη περί "σοβαρότητας" που έχουν οι πολλοί;

Καλησπέρα

kelly alamanou said...

Μμμμ ναι Μάρκο ισως,κυρίως όμως αισθάνομαι το καταλάγιασμα,σαν απουσία πιεστικής ικανοποίησης των όποιων πόθων και παθών.
Τελικά ..ναι γιατί να πειράζει...