Poema 20
Μπορώ να γράψω τους πιό θλιμμένους στίχους αυτή τη νύχτα.
να γράψω παραδείγματος χάριν,"η νύχτα είναι αστρόφεγγη και ριγούν γαλάζια τ'άστρα από μακρυά"
Ο άνεμος της νύχτας γυρίζει στον ουρανό και τραγουδάει.
Μπορώ να γράψω τους πιό θλιμμένους στίχους αυτή τη νύχτα.
Εγώ την αγάπησα και κάμποσες φορές μ'αγ'απησε κι'εκείνη.
Τις νύχτες σαν αυτή την είχα μεσ'τα μπράτσα μου
τη φίλησα τόσες φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.
Αυτή μ'αγάπησε,και μερικές φορές κι'εγώ την αγάπησα.
Πως να μην έχεις αγαπήσει τα μεγάλα ασάλευτα μάτια της.
Μπορώ να γράψω τους πιό θλιμμένους στίχους αυτή τη νύχτα.
Να σκέφτομαι πως δεν την έχω.Να αισθάνομαι πως την έχω χάσει.
Να ακούω την απέραντη νύχτα πιό απέραντη χωρίς αυτή.
Κι'ο στίχος που πέφτει στη ψυχή όπως η δροσιά στη χλόη.
Τι πειράζει που ο ερωτάς μου δεν μπορούσε να φυλαχτεί.
H νύχτα είναι αστρόγεγγη και δεν είναι μαζί μου.
Αυτό είναι όλο.Από μακρυά κάποιος τραγουδάει. Από μακρυά.
Η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.
Σαν για την πλησιάσει,η ματιά μου την αποζητάει.
Η καρδιά μου την αποζητάει,και δεν είναι μαζί μου.
Την ίδια νύχτα που κάνει να λευκαίνουν τα ίδια δέντρα.
Εμείς οι άνθρωποι του άλλοτε,δεν είμαστε πιά ίδιοι.
Τώρα πιά δεν την θέλω,είναι βέβαιο,όμως πόσο τη αγάπησα.
Η φωνή μου ζήταγε τον άνεμο για ν'αγγίξει το ακουσμά της.
Αλλου. Θα είναι ενός άλλου.Οπως άλλοτε ήταν των φιλιών μου.
Η φωνή της το φωτεινό κορμί της.Τ'απέραντα μάτια της.
Τώρα πιά δεν την θέλω,είναι βέβαιο,όμως ίσως την θέλω.
Ειναι τόσο σύντομος ο έρωτας, και τόσο παντοτινή η λησμονιά.
Γιατί τις νύχτες σαν κι'αυτή τη είχα μεσ'τα μπράτσα μου
η ψυχή μου λυπάται που τη έχει χάσει.
Αν κι'αυτός είναι ο τελευταίος στίχος που αυτή μου ξύπνησε.
Κι'αυτοί οι τελευταίοι στιχοι που εγώ της γράφω.
PABLO NERUDA
ΥΓ.Αυτό το ποίημα τo ανακάλυψα στην εφηβεία μου,το αγάπησα παράφορα,και συνεχίζω να το αγαπώ το ίδιο..
Σας Φιλώ.
26 comments:
Τώρα πιά δεν την θέλω,είναι βέβαιο,όμως ίσως την θέλω.
Ειναι τόσο σύντομος ο έρωτας, και τόσο παντοτινή η λησμονιά.
Γιατί τις νύχτες σαν κι'αυτή τη είχα μεσ'τα μπράτσα μου
η ψυχή μου λυπάται που τη έχει χάσει.
πόσο αληθινό..
λέξη λέξη χτύπησε μέσα μου πολλά και ξύπνησε θύμισες ..
μακάρι να διαβαστεί κι απο αλλα μάτια..να το κρατήσω κι εγώ μπορώ?
Καλώς την!Από τη στιγμή που ακούμπησε την ψυχούλα σου κορίτσι μου,δικό σου είναι,δικό σου ..εγινε.
Καλή Κυριακή να έχεις.
Άπό τα καλύτερα που έχει γράψει ο ποιητής. Και πολύ αγαπημένο! Όλοι το έχουν μεταφράσει, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Σε όλους μας έχει μιλήσει, στον καθένα με τον δικό του τρόπο. Νερούντα, ο αγαπημένος όλων μας... Μπράβο σου για την επιλογή! Φιλάκια πολλά!
ghteytria:Είναι όντως υπέροχο!
Στο βιβλίο(εκδόσεις Τολιδης-δεκ 71)
Τη χρονιά που πήρε το νόμπελ δηλαδή,γράφει:Μετ από το ισπανικό πρωτότυπο:Αννα Βάλβη kai cloe varela doacampo. Στα γράφω γιατί ίσως να έχουν ένα ενδιαφέρον για σένα,λόγω της σχέσης σου με την Ισπανόφωνη κουλτούρα γενικότερα.
Πολλά φιλιά
Καλημέρα κοπελάρα μου :)) Oπως πάντα, ποιητική και ταξιδεύτρα.
Πολλά φιλιά και καλά να περάσεις..
rodoula-kelly καλημερα! στην ωραια κερκυρα πιστευω να μην εχει τοση ζεστη οσο εδω. το ποιημα ειναι κορυφαιο ερωτικο, εξαλλου το εγραψε ο pablo neruda! εγω δεν εχω διαβασει πολυ ποιηση, διαβαζω λογοτεχνια αρκετα αλλα πραγματικα τα κομματια ποιησης που εχεις συλλεξει στο blog σου ειναι ξεχωριστα και με εχουν κανει να θελω να στραφω λιγο περισσοτερο προς την ποιηση! εχεις μοναδικη ικανοτητα να ανακαλυπτεις τα 'καλα' κομματια ποιησης και μουσικης...σε φιλω!
Με κάνεις να θέλω να μπλογκάρω συνέχεια! Με τα λόγια σου και τη θετική τους ενέργεια!
Απίστευτο! Συνεχίζω λοιπόν...
Σε φιλώ πολύ.
ΥΓ.Εχει ζέστη αλλά όχι ανηπόφορη,είμαι ταλαιπωρημένη γιατί χάθηκε ο σκυλούκος χθες και τον έψαχνα σχεδόν όλο το βραδι στη πόλη. Ευτυχώς βρέθηκε σήμερα το πρωί.
Kαλημέρα Μαριλένα μου! ναι όσο να πεις μία αδυναμία στη ποίηση την έχω.
Καλά να περνάτε και σεις οικεγενειακώς.
Χωρίς τις σχολικές υποχρεώσεις πλέον.
φιλάκια.
Δεν ξέρω ποια είναι ... πιο παντοτινή, η λησμονιά ή η απώλεια...
Πολύ όμορφο το ποίημα...
Καλό υπόλοιπο Κυριακής.
πηρες τετοια τρομαρα? τελος παντων...τελος καλο ολα καλα! και το καημενο το σκυλακι τι θα τραβηξε...καλη ξεκουραση!
Μάρκος:καλώς τον!Μμμμμ δεν καλοξέρω,μήπως κι'η λησμονιά μορφή απώλειας δεν είναι;
Χάρηκα που το χάρηκες το ποίημα τούτο.
καλό σου απογευμα.
una mama: Ασε πολύ αγχος! Τελος πάντων βρέθηκε,κατατρομαγμένο,ταλαιπωρημένο,ελαφρά χτυπημένο,με δύο νυχάκια λιγότερα(ο σύζυγος λέει πως θα ξαναβγούν..θα δείξει.)
τώρα κοιμάται στο καναπέ,κι'εγ'ω έχω ηρεμήσει.
what a day!
Ευχαριστώ! τη χρειάζομαι.
Φιλιά.
υπόκλιση
καληνύχτα σας!
σπυρος:Ονειρα γλυκά σας!
Τι γράφεις ρε μεγάλη ....διαμάντια της ψυχής .....αισθάνομαι πλούσια όπως και εσύ διαβάζοντας ξανά και ξανά τον Νερούντα.....η λησμονιά μου ξύπνησε...και νόμιζα πως είχε χαθεί..!!!
Φιλιά Κέλλυ μου....ένα τρυφερό χάδι στον Dylan...επειδή είναι μικρούλης μπορεί να βγουν ξανά τα νυχια του..μην ανησυχείς αφου βρέθηκε.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα :) Πραγματικά πολύ όμορφο:) Μια σχέση έρωτα με την νύχτα , μια σχέση και ένας διάλογος μαγικός.
Καλημέρα καλή μου! Είδες τι όμορφο που είναι τούτο το ποιημα!!
Για το σκυλούκο κι'εγώ ελπίζω να γιάνει το ποδαράκι του.
Ευτυχώς βρέθηκε,φοβάται και τον ίσκιο του ο καψερός τώρα..
Φιλακια πολλά.
καλημέρες
δύσκολες ώρες, τρυφερός στίχος, νοσταλγία, φυγή...
ωχ...
πάλι στο κλάμα, αλλά ακόμα κι αυτό είναι υπέροχο παυσίπονο!
Ε,ετνάξει
Δεν είναι και ......ΖΑΜΠΕΤΑΣ!!!!!
καλή βδομάδα
υγ είσαι το παράθυρό μου στον πολιτισμό!
Lock:Καλή εβδομάδα Lock μου ναι όντως αυτή η σχέση με τη νύχτα με μάγεψε κι'εμένα.
Χάρηκα που σ'άρεσε.
Paranoia:Οπως το λες! Λέει κάπου:Κι'ο στίχος που πέφτει στη ψυχή όπως η δροσιά στη χλόη.
Αυτό ακριβώς είναι ένα καλός στίχος.
Καλ'η σου εβδομάδα.Φιλιά.
tsaperdona:Xi xi xi! Το τι μ'αρέσει να το παίζω παράθυρο δεν λέγεται! Οταν μεγαλώσω θέλω να γίνω πόρτα!
φιλιά.
Καλημέρα,
Πρώτη φορά στα μέρη σου κι ειλικρινά ανάσες χαρίζεις μέσα σ'ετούτη την ζέστη...
Thanks
Γιάννης .
κι επειδή ας πούμε της παλιάς σχολής εγω , πρώτη φορά στην αυλή σου απρόσκλητος επισκέπτης δεν μπορούσα να έλθω μ'άδεια χέρια γι αυτό πέρνω το θάρος :
ΣΚΙΕΣ
Βραδιάζει .
Σκιές αμβλύνουν τα συναισθήματα .
Σε είδωλα αλλοτινά , κόσμων απόκρυφων και μυστικών ,
εκεί σε έψαξα :
Στην αρχαία Βαβυλώνα κι αργότερα ,
με βενετσιάνικη αρματωσιά στις Αυγούστας την αυλή ,
στων Κομνηνών τους κήπους , ίσως εκεί να ήταν που φευγαλέα σε είδα
Μα και πάλι ποίος μπορεί με σιγουριά για όλα αυτά να μου μιλήσει
Νυχτώνει .
Στην Μάνη και στις Πρέσπες ,
στα μοναστήρια του Άθως και στου Μυστρά τα κάστρα ,
στις Πύλου τις ξερολιθιές , εκεί όπου πριν λίγο μια σαύρα λιάζονταν,
βαθύ τώρα πέφτει σκοτάδι .
Είναι τόσα πολλά που δεν θα προφτάσεις ποτέ να δεις
γιατί είναι ο χρόνος σου μάτια μου λιγοστός .
Κι είναι ακόμα πιο πικρό κι από της ήττας σου το δάκρυ ,
εκείνο που αργοκύλισε για μια μάχη που δεν δόθηκε ποτέ .
Σκοτεινιάζει .
Σε λίγες μέρες ο ήλιος εισέρχεται εις τον Κριόν .
Αρχή του Θέρους . . .
Καλώς τον(την)!!!εκείνο που αργοκύλισε για μια μάχη που δεν δόθηκε ποτέ.
Το βρήκα εξαιρετικό!
Ευχαριστώ που πέρασες,ευχαριστώ για΄οτι έγραψες!
Να περνάς να σε βλέπουμε γιατί η αύρα σου ταιριάζει με αυτήν του "σπιτιου"
καλη σου νύχτα.
insomnia: To (την) ΑΚΥΡΟ βεβαίως.
Ανθρωποι είμαστε ,λάθη κάνουμε,κάνει και ζέστη είναι και η ώρα περασμένη.. καταλαβαίνεις..
Post a Comment