Μία ιστορια που μου έλεγε μία παλιά σπιτονοικοκυρά μου.

Στις αρχές της δεκαετίας του 80 βρισκόμουν στη γαλλική πόλη Besançon.
Είχα μία σπιτονοικοκυρά την Μadame Gillet(καλή της ώρα, θα πρέπει να έχει συγχωρεθεί πιά),μία γλυκύτατη εβδομηντάρα γιαγιά,που της άρεσε συχνά- πυκνά, να μου διηγείται τη παρακάτω ιστορία.
Είχε λέει μία συμμαθήτρια(ιδιαίτερη,καλλιτεχνική φύση),η οποία μεγαλώνοντας έγινε ζωγράφος ,την Madame Monti,που χώρισε στα 50 τόσα της ,γιαγιά ούσα,μετά απο 20 τόσα χρόνια γάμου,για να ζήσει με ένα κύριο με τον οποίο είχε μία βραχύβια σχέση,πριν από το γάμο ;Μετά; Δεν θυμάμαι πιά..Και ο οποίος είχε μπεί αναπάντεχα ξανά στη ζωή της σε ώριμη ηλικία.
Ενα τέτοιο γεγονός στη μικρή επαρχιακή πόλη τη δεκαετία του 60,ήταν ΤΟ γεγονός!
Ολοι μιλούσαν γι'αυτό και την ρωτούσαν διακριτικά βεβαίως(Γάλλοι γαρ)πως και γιατί.
Η Madame Monti με γλυκό και ήρεμο χαμόγελο(επρόκειτο για μία γυναίκα εξαιρετικά χαμηλών τόνων ,συνεσταλμένη θα τη έλεγες) απαντούσε πάντα "γιατί δεν γινόταν αλλιώς".
Ενα βράδι βγήκαν οι παλιές συμμαθήτριες όλες μαζί,και μοιραία τα πως και γιατί προς την Madame Monti έδιναν και έπαιρναν,μαζί με τις κρίσεις βεβαίως για το αν ήταν σωστό κάτι τέτοιο η όχι και μάλιστα σε τέτοια ηλικία(μιλάμε και για το 60 ε;)
Αυτή τη φορά η Madame Monti εδωσε παραπάνω εξηγήσεις και είπε:
Ο Μ(νέος σύντροφος) με χρειαζόταν περισσότερο από τον Α(σύζυγος).
Για τον Α ήμουν η οικογενειά του ,για τον Μ το οξυγόνο του.
Ξέρω πολλούς ανθρώπους που μπορούν να ζουν χωρίς οικογένεια, δεν ξέρω κανένα που να μπορεί να ζήσει χωρίς οξυγόνο.
Καμμία συμμαθήτρια δεν την ξαναρώτησε ποτέ ,και τίποτε για το θέμα.
Tην ιστορία τη θυμήθηκα, οταν πρόσφατα ψάχνοντας για ένα χαμένο λογιστικό βιβλίο,έπεσα πάνω σε κάτι παλιές φωτογραφίες εκείνης της εποχής,και είπα να τη γράψω εδώ.
Tα όποια σχόλια δικά σας.
Να είστε καλά και να έχετε μία καλή μέρα.